Chapter 4

No Okeey Koteczki - Witamy Weekend Chapterkiem Czwartym ;p

~~

- Zwariowałeś? Jak ja Ci to oddam??

-  Jak zarobisz... Albo wcale. Nie zbiednieję od tego, a zrobię dobry uczynek ;p - Nagle potężne krople deszczu zaczęły lecieć na ziemię, więc nie mogłam, a raczej nie chciałam dłużej się tak z nim 'kłócić'. Wygrała chęć odpoczynku w ciepłym, suchym miejscu. Blondynek zaprowadził mnie do hotelu. Uśmiechając się ciepło do starszej pani w recepcji poprosił ją o klucz do pokoju i uregulował wpłatę, tydzień w przód.

- 204. Pasuje? Numer mojego pokoju to równe 200. Możesz wpadać kiedy chcesz. **Sam nie wiem dlaczego to robię, chyba dlatego, że długo nie miałem przy sobie jakiejś dziewczyny i teraz po prostu tak reaguje. Ona wydaje się być bardzo miła.**

- Tak, pasuje. Jeszcze raz bardzo Ci dziękuję.

- Nie ma za co - Przystojniak złapał dwie największe torby i pomaszerował do windy. Siłacz - pomyślałam i uśmiechnęłam się sama do siebie...

- Piętro 3. Nie tak wysoko i całkiem przytulnie - wyszeptałam wychodząc z dosyć ciasnej windy obłożonej lustrami.

 

- 200. Wpadaj kiedy chcesz. Zapraszam - rzucił na odchodne. Podziękowałam i uśmiechnęłam się szeroko. Działał na mnie i to jaak. A jego uśmiech - jak narkotyk. Kiedy był blisko mimowolnie uśmiechałam się.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozpakowałam torby i wyjęłam fioletowy portfelik.

- Powinnam przeliczyć pieniądze. Nie, nie mogę. Boję się. Wiem, że za to co jest w środku nie przeżyje porządnie nawet tygodnia. W co ja się wpakowałam? Hmm... - zaczęłam mówić sama do siebie - zaraz, zaraz, przechodząc obok księgarni widziałam kartkę. Ta kartka, o tak! - Wyrwałam się i migiem pobiegłam do księgarni. Jeśli poszukują pracownika to muszę tam być jak najszybciej, aby nikt inny nie zabrał mi tej pracy spod nosa. Kiedy doszłam, przeczytałam informację:

 

Nie no, praca wprost wymarzona. Nie potrzebne doświadczenie, ani jakieś świadectwa czy coś takiego. Na pewno nie męcząca. Wejdę i się zapytam.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Następnego dnia.

Zjadłam obiad i postanowiłam odwiedzić Niall'a. Pokój 200. Nie da się tego zapomnieć ;) 

Chłopak przywitał mnie szerokim uśmiechem . Jak zawsze. Jednak ja nie potrafiłam odwdzięczyć się tym samym. 

- Coś się stało? - zapytał z troską w głosie.

- Nie... A w sumie tak. Znalazłam ogłoszenie. Świetnie praca. Świetne zarobki. Coś na dobry start. 

- To powinnaś się cieszyć. - odpowiedział zdziwiony.

- Nie, bo zgarnęła ją jakaś pusta lala z kilem tapety na twarzy.

- Hmmm... Strasznie mi przykro. Londyn jest ogromny, więc na pewno znajdziesz jeszcze coś. Może nawet coś lepszego. Teraz się nie przejmuj. Jadłaś obiad? Właśnie zamówiłem pizzę.

- Tak, jadłam, dziękuję.

- To dobrze, że jadłaś, ale skoro już tu jesteś to zjesz jeszcze trochę. :)

- Hahhah, nie wcisnę w siebie już nic więcej

- To się okaże ;] - zaśmiał się rześko ;D Ach ten żarłoczek. Jest taki jak opisują go gazety: miły, sympatyczny, przystojny, śmieszny no i lubi dużo zjeść. Jednak jedno mnie nadal dziwi: rozmawia ze mną i wpuścił mnie do pokoju jak gdyby znał mnie od dawna. Pomógł mi jak przyjaciel, a znamy się dopiero dwa dni. 

- Po prostu Ci ufam - z zamyślenia wyrwał mnie głos Horanka.

- Słucham? - zapytałam nie wiedząc o co chodzi.

- Wiem o czym myślisz. Wbrew pozorom nie jestem taki łatwowierny. Nie. Ufam Ci. Bije od Ciebie takie ciepło i troska. Chcę Cię bliżej poznać. Przepraszam, ale lubię być szczery. - to dodaje Ci uroku. Słońce, żebyś ty tylko wiedział jak bardzo jestem Tobą zafascynowana...

... To be continued... ^^ Na ile commentów Was stać? Dziękuję za wszystkie pod poprzednimi postami :)