Chapter 1

WITAM WAS PIERWSZYM ROZDZIAŁKIEM :)

Biegnę tak już dobre kilka minut. Cały czas mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Co chwilę przyspieszam. Powoli zaczyna mi brakować tchu. Tracę siły... Mrok nie pozwala mi lepiej ujrzeć sylwetki rzekomo goniącej mnie osoby...
- Emilia! Emilaa! Wstawaj! Spóźnisz się na samolot. Musisz być godzinę wcześniej - budziła mnie skacząc po całym łóżku moja naj kumpela Karolina. Nocowałam dzisiaj u niej. Uciekłam z domu, jeśli melinę, w której pomieszkuje ten pedofil i moja matka  można tak nazwać...
Mój tata zmarł dwa lata temu. Wtedy to moja matka związała się z Adamem, z którym już wcześniej miała romans. Nie raz próbował się do mnie dobierać. Bałam się przyznać do tego mamie, jednak kiedy ojczym posunął się za daleko wszystko jej wyśpiewałam. Niewzruszona niczym wyśmiała mnie i chwyciła po kolejną butelkę piwa, nie dokończywszy jeszcze poprzedniej. Tak. Była alkoholiczką. I tak. 'Zawsze' mogłam na niej polegać ;/. Postanowiłam więc polecieć do Anglii, uciec od wszystkich problemów i zacząć żyć na nowo. Dlaczego właśnie tam? Sama nie wiem. Po prostu bilet był najtańszy, bo patrząc na to, iz mam dopiero 17 lat i brak jakiegokolwiek dochodu nie stać mnie na nic droższego.
- Ufff, na szczęście to tylko zły sen... Dziękuję za pobudkę. Przygotuj proszę prostownicę. Zaraz zejdę do Ciebie.- No więc dzisiaj rozpoczynam moje "new life". Mam nadzieję, że lepsze niż poprzednie. No nic... Ociężale zeszłam z łóżka i powędrowałam do wypchanej po brzegi torby, którą zabieram ze sobą. Wyciągnęłam czarne rurki, bordowe Vansy, białą bokserkę z motywem brytyjskiej flagi oraz jeansową kurtkę. Zeszłam po schodach potykając się o różne samochodziki, robociki i tego typu zabawki należące do synka Kali. Miała 19 lat, lecz wiele w życiu przeszła... i została sama z dzieckiem.
- Siadaj! Zjesz coś? - z troską zapytała - Wojtuś jest w żłobku, więc odwiozę Cię na lotnisko.
- Jeju, na prawdę? Wiesz ile to dla mnie znaczy? Dziękuję. Idę wyprostować włosy, a za 15 minut na stole chcę widzieć naleśniki z kremem czekoladowym.
- Tak jest panie kapitanie! Naleśniki jak u mamy raz! Robi się! - szeroko się uśmiechnęła.
- Może lepiej nie. Nie wspominaj mi o mamie, ;/
- Przepraszam Cię, strasznie Cię przepraszam. Czasem gadam takie głupoty nie myśląc w ogóle, ughmm, przepraszam...
- Dobrze już, dobrze :) Idę zrobić się na bóstwo.
- Okok...

I co? Pisać dalej? Jeśli czytasz - skomentuj, co Ci szkodzi? A mnie bardzo ucieszy :)